934 odpowiedzi w tym temacie

[Yanika]

Pochylam głowę przed jutrem,

to zbyt odległa planeta

jak Mars czy Jowisz

dla zwykłego człowieka

nieosiągalne

nawet w marzeniach 

czy snach,

dzisiaj to Ja i Ty

nadzieja....

[Yanika]

Wiosna zauroczyła mój stan ducha,

moje oczy widzą a dusza słucha,

porannych decybeli skowronków,

kropel deszczu jak dzwonków

opadających na różowe sasanki

w te zaczarowane poranki…

oby trwało to wiecznie

jest tak ślicznie, bajecznie...

[Yanika]

Człowieczy wzrok przeszywa ciało,

zagląda w duszę, serce by wyrwało,

niby od niechcenia ciekawość góruje,

przebija na wylot, aż tchu brakuje,

spuszczam oczy, choć niewinna,

to nie moja wina, że jestem inna,

słowa choć szeptam w uszach dzwonią,

moje milczenie najlepszą jest bronią...

Zamykam oczy i znikam we wszechświecie

jak najdalej od ludzi na tej planecie...

[Yanika]

Przyszła śmierć, jak dziecko wesoła,

stanęła na progu i tak do mnie woła:

-"Czy jesteś już gotowa iść ze mną" ?,

a minę miała nawet dość przyjemną,

uśmiechała się lekko i mrużyła oczy,

może myślała, że mnie tym zauroczy.

Patrzę na nią z góry, bo zgarbiona,

jestem już z jej widokiem oswojona,

i nigdzie się z nią nie wybieram,

-"wynocha" - mówię i drzwi jej otwieram...

[Yanika]

Ile czasu wstajesz, ile razy padasz,

to wciąż od nowa życie układasz,

czasami jednego elementu brakuje,

szukasz go od lat, lecz nic nie pasuje…

Pustka ogromna, ciemność i szok,

nigdy do tego nie przywyknie wzrok,

dusza wypadła, kark złamała,

nawet i ona mnie oszukała…

Jeden klocuszek tylko zgubiony

a powróciły stare demony….

[Yanika]

Zmęczone ręce, zmęczone nogi

choć pozostało jeszcze pół drogi.

Ani zawrócić ani przyspieszyć,

nie ma się z czego tak cieszyć.

Zawieszona pomiędzy nocą a dniem,

między jawą i koszmarnym snem.

Czy sen, to za mną ta kręta droga,

czy jawa to zima przede mną sroga,

lepiej już pozostać w miejscu

i mieć odrobinę ciepła w sercu,

w duszy nadzieję ,że jest przyszłość,

może nie świetlana,

ale taka do zaakceptowania....

[Yanika]

Noc

 

Zamykam oczy- ciemność,

otwieram ciemność.

Strach zagląda przez szpary

i mgły wieczornej opary,

czerń wylewa się z duszy,

czas zamarł, nic się nie poruszy,

cisza znienacka jak piorun uderza,

przebija serce wyjęte z pancerza,

drga bezsilne w śmiertelnym potrzasku

tak bardzo potrzebuje teraz brzasku,

czerń nie ustępuje

coraz bardziej paraliżuje.

Strach ma wielkie oczy jak moje

boimy się chyba teraz oboje…

Nadszedł świt tak oczekiwany

i słońca blask przez okienne firany,

otwieram oczy i złoto oślepia

promieniami ściany oblepia,

strach czmychnął gdzieś w kąt,

a noc jest już bardzo daleko stąd...

[Yanika]

Samo życie...

 

Na siłę zatrzymać cię nie umiem,

jeśli odejdziesz na pewno zrozumiem,

że brak ci już siły by przy mnie być,

że chcesz być wolny i całym sobą żyć,

że ja to same przyziemne sprawy,

że oczekujesz znaczącej poprawy.

Nie chcę dziwnych spojrzeń i litości

pragnę jak każdy prawdziwej miłości,

takiej bez początku i bez końca,

bez ciemności, w blasku słońca

w twoich silnych ramionach,

by nie myśleć o swoich demonach,

wpatrzona tylko w głębiej twojej duszy

przekonana, że twoja siła ziemię poruszy.

Choć wiem, że cię nie zatrzymam

wciąż w pamięci piękne chwile trzymam.

Nie ma we mnie złości, nie oceniam,

całe swoje życie w koszmar zmieniam,

bo kiedy cię nie ma to nie ma i świata

nie ma dnia ani nocy, nic się nie układa.

Byłeś przewodnikiem bym się odnalazła

w labiryntach codzienności drogę znalazła…

a teraz pusto cicho i strasznie,

znowu jestem na dnie….

Kto mi poda teraz dłoń,

kto pocałuje na dobranoc w skroń,

wydaje się banalne?

ale jakie nieosiągalne….

[Yanika]

choć za oknem mgły i szaruga

świat jest z nami jak papuga,

kiedy płaczemy deszcz pada,

kiedy śmiejemy słońce się skrada,

a gdy mamy dość już wszystkiego

upał się robi na całego,

kiedy nie mamy humoru

wiatr dostaje wigoru,

a kiedy nie możemy spać

to przestaje już wiać,

kiedy ktoś nas mocno wkurza

rozpęta się zaraz  burza,

a kiedy pragniemy przyjaciela

to ptak na gałęzi nas rozwesela,

pośpiewa i pogada

o innych samotnych sąsiadach….

[Yanika]

niektóre są bardzo fajne

cieszę się,że ktoś czyta 

[Yanika]

Kiedy za oknem pluszczą jesienne łzy

i kiedy usypiam wiem, że przyjdziesz ty.

Zawsze się zjawiasz, gdy jest mi byle jak,

chociaż to sen, wiem, że dajesz mi znak.

To twoje nade mną czuwanie

jest jak ręki delikatne podanie,

leciutkie muśnięcie wargami,

ech ,nie wyrażę tego słowami.

Sen niech zamieni się w jawę,

chcę ciebie a nie jakąś zjawę,

za chwilę rozpływasz się jednak cały,

mnie tylko wspomnienia pozostały.

I znowu dzień smutny i szary

i znowu obraz mam czarno biały,

bo to ty byłeś  kolorami tęczy,

bez ciebie teraz każdy dzień męczy…

[Yanika]

Idzie Listopad ,

biało czarne smutne chwile,

piękne i ciepłe dni zostały w tyle,

czas refleksji, zadumy, złotych myśli,

jesienny czas  spadających liści,

ciszy w świetle lampek płomieni

co jak zorza przy grobach się mieni,

mnóstwo wspomnień sprzed lat

zarówno dobrych i jak i złych dat,

uśmiechów bliskich, którzy odeszli,

bo do lepszego świata już przeszli.

Pamiętamy wszystkie te twarze,

choć żyjemy szybko i w gwarze.

Zatrzymajmy się dzisiaj, kto może,

przed śmiercią schylić czoła w pokorze…

[Yanika]

Prowadź do celu, jeśli taki jest

duszo moja zmęczona,

ty jesteś życiem naznaczona.

Opuszczałaś ciało, wracałaś

sama nie wiedziałaś czego chciałaś,

czy być tam daleko i mieć myśli własne,

czy wchodzić w ciało i umysł za ciasne.

Wolna jak wiatr uciekasz od człowieka,

bo nic szczególnego cię tu już nie czeka.

Ale ja cię potrzebuję,

bez duszy nie funkcjonuję,

bez ciała próbuję...

[Lestat]

Piękne...

[Yanika]

Piękne...

Dziękuję...

[Yanika]

Wiosna lato jesień zima,

a życie wciąż trzyma

tak mocno, że czasami dusi

wtedy człowiek pojmuje co kusi...

Kiedy każdy dzień złe karty rozdaje

każde dobre słowo się przydaje,

każdy dobry uczynek nie idzie na marne

kiedy rozwiewa nasze myśli czarne.

Nie żałujmy tych pięknych gestów,

pomimo licznych tak protestów,

smutek w duszy i w samotności

rozwieje zawsze trochę radości,

uśmiech nieznaczny do bliźniego

powróci do nas od kogoś obcego...

[Yanika]

1 listopada....

 

Tu słychać ciszę i szum drzew

od czasu do czasu i ptaków śpiew.

Nocą złowieszczo zahuczy sowa,

w świetle księżyca kamienne ożyją słowa.

Wyryte kiedyś, blask utraciły,

wyryte wczoraj, ozdobą mogiły.

I kwiaty teraz już zwiędłe i smutne

umarły wczoraj nie pogodzone z jutrem,

bo jutro to bardzo odległy czas,

bo jutro już może nie być i nas.

Pamiętajmy więc o tych co byli,

co są teraz, i o tych co dopiero przybyli….

[Yanika]

Miał się zatrzymać a tak pędzi,

czas urwał  mi się z uwięzi.

Miał milczeć i w ciszy tak trwać,

miał ukojenie i koniec mi dać.

Napędza to i tak kruche życie,

pogłębia coraz bardziej w niebycie.

Podnoszę głowę patrzę ci w oczy,

może to życie w końcu wyskoczy.

Poturla się gdzieś w ciemny kąt,

a ja ucieknę bardzo daleko stąd.

Bez duszy, bez serca odejść mi dasz,

i tak się wypełni ten sekret nasz,

pozwolisz wypłynąć w mój własny świat

gdzie czas nie odliczy już żadnych złych dat.

[Yanika]

Coś przyszło tak nagle, że świat zawirował

odsunął się w czerń i chyba zwariował.

To coś, to mój smutek odwieczny

to życie i śmierć jak miecz obosieczny

czyhają.

Czy mam na to wpływ co dzisiaj przeważy,

co się złego albo dobrego wydarzy.

Wodzę wzrokiem po drzew zieleni,

która niedługo w białą nicość się zamieni,

słucham codziennych dźwięków lata,

które się zaraz z jesienią poprzeplata,

ptaki uciszą przestrzeń ziemi

a słońce zgubi część promieni.

Wszystko ma swój czas wyliczony,

tylko człowiek wciąż tak zagubiony,

czeka i myśli, płacze i się śmieje,

dużo różności w duszy się dzieje.

A ona nie wszystko pomieści,

więc dużo przepada bez wieści,

myśli już ułożone,

rozmowy dokończone,

wyznania miłości,

i tak do późnej starości.